Pierwsze ślady obecności aloe vera odkryto w
starożytnym Egipcie, w „Egipskiej Księdze Lekarstw” oraz papirusie z
Eber z 1550r. p.n.e.. Ówcześni Egipcjanie traktowali aloes
niemal mistycznie. Był on swego rodzaju prezentem, składanym w ofierze
podczas ceremonii pogrzebowych będącym symbolem życia po śmierci.
Sadzono go wokół piramid, wyznaczając drogę faraonom ku Krainie
Zmarłych. Do dnia dzisiejszego w Egipcie aloe vera
sadzony jest wokół cmentarzy. Mahometanie zawieszali go nad wejściem
swoich domów jako znak odprawionej pielgrzymki do Mekki.
Zwyczaje te
przetrwały do dziś w Egipcie. Aloe vera umieszczany
jest nad drzwiami nowego domostwa, w celu sprowadzenia do niego
dobrobytu i zdrowia. Pozbawiony w ten sposób wody i ziemi mógł przeżyć
całe lata , a nawet zakwitnąć. W
roku 1964 w „Journal of American Ostheopathic Association” grupa
lekarzy opublikowała swoje spostrzeżenia dotyczące hamującego wpływu aloesu
na rozwój gronkowca oraz salmonellę. Po kilku latach naukowcy egipscy
opublikowali wyniki badań zaliczane odtąd do klasyki. Badali oni skutki
stosowania aloe vera w różnych chorobach skórnych takich jak, trądzik, wypadanie włosów oraz owrzodzenie nóg.