Pierwotnym miejscem występowania bylin
aloesu stanowiły
suche, gorące tereny zarówno Afryki, jak i Azji Mniejszej.
Najprawdopodobniej z tego powodu pierwsze pisemne wzmianki dotyczące
wykorzystania
aloesu Odnaleziono na glinianych
tabliczkach sumeryjskich oraz na egipskich papirusach. Te pierwsze
datuje się na 2200 r. p.n.e., czyli ponad 4 tysiące lat temu. Natomiast
Papirus ebers, zawierający wiadomości o Aloe Vera pochodzą z 1552 r.
p.n.e. (3,5 tysiąca lat temu). Jedna z archeologicznych teorii mówi, że
egipska królowa Kleopatra właśnie
aloesowi zawdzięczała swoją niezwykłą urodę. Jako roślina łatwo
przystosowująca się do nowych warunków,
Aloe Vera
szybko zawędrował do Grecji, Rzymu, na tereny Dalekiego Wschodu i do
Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Już w 100 r. p.n.e. grecki
lekarz Dioskurydes opisał jego niezwykłe zdolności w swym dziele
„Zielnik Grecki”. Polecał on
miąższ Aloe Vera na rany,
liszaje, oparzenia, problemy trawienne, bóle żołądkowe, ból głowy,
zaparcia, choroby jamy ustnej. Podobnie o o Aloe Vera pisał znany medyk
rzymski Pliniusz Starszy, zaś rzymscy wojownicy cenili go, jako
niezrównany lek na rany odniesione w walce.
